Դու շատ էիր փոխվել,Եվ այն չէր նաև քո աչքերի հետ
Ասես ինչ-որ բան,
Թե հոնքերն էին քո չափից առավել
Արդեն կորացել,
Թե աչքերդ էին վաղուց մոռացել
Տունդարձի ճամփան,
Անկեղծ, չգիտեմ…
Սակայն իսկապես այն չէր ինչ-որ բան,
Կարծես թե մեզնից մեկն այդտեղ չկար,
Բայց ե՞րբ է դարձել անզեն մարդասպան
Ժամանակն ինքը,
Երբ հաճախ ինքն է օգնում և դառնում
Մահաբեր կյանքի քաղցր ստինքը։
Ո՞վ չկար մեզնից,
Երբ սիրո հարցում երեքի մեջ միշտ
Մե՜կն է ավելորդ…
Չեմ սիրում, գիտե՞ս,
Սակայն իմ ներսում կա դեռ կուսական
Ուրիշ մեկ այլ «ես»,
Որը ազնիվ է իր սիրո հարցում,
Որ մենակ է դեռ։
Իսկ ի՛նքս,
Ի՜նքս շրջափակված եմ այնպիսի սիրով,
Որ թույլ կտամ քեզ ինձ էլ նախանձել,
Այո՛, նախանաձել, այլ ոչ թե գանձել
Ո՛չ էլ վիրավոր ձիու պես սանձել
Ինձ քո դյութական ձայնալարերով։
Եվ պարում էիր,
Եվ պարում էի,
Սակայն, իմ պարը բնավ չեմ հիշում,
Ու մեղեդին էլ հանդարտ էր այնպես,
Ասես դեռ այն նույն տերևն էր խշշում,
Որից հիշո՞ւմ ես երբ մենք ակամա
Վախենում էինք, թե մեզ կտեսնեն…
Ես լոկ քեզ համար,
Իսկ դու արգելված քո սիրո առթիվ։
Բայց հիմա արդեն հանգիստ ենք բնավ,
Մեր բախտն այնպես է,
Ինչպես չէինք կարծում,
Մեզ հալածողը թե բախտն էր առաջ,
Տես արդեն ոնց ենք բախտին հարվածում։
Ինձ չէի՜ր ճանաչում։
Հրաշալի՜ էր։
Այդ պատճառով էլ ազատ էի ես,
Սակայն, երբ որ իմ անունն էին կանչում
Դու ո՞ւր էիր փախչում,
Եվ ինչի՞ էիր այնպես հառաչում,
Որ նկատեմ քեզ…
Է՛լ ինչն էր պահում, ի՞նչ էր կապում մեզ,
Երբ ժամանակին բախտը մեկ զարկով
Կտրեց մեզ կապող ամե՜ն-ամեն բան։
Ես չեմ սիրում քեզ,
Սակայն քո հանդեպ կա դեռ կուսական
Չբացված ինչ-որ այլաբանություն…
Սևակ Բերդ
