Ու կոպերն իմ ծանրացան հանկարծ,
Կարծես անանուն ինչ որ մի ցավից,
Զգացի դարձան իմ աչքերը թաց։
Ե՛վ վիշտը մտավ սրտիս մեջ ցավով,
Ու դարձյալ ասես ի՞նչ որ հրաշքով՝
Բարձրացավ մինչև աչքերս հոգնած,
Դարձավ նյութական ջրակերտ մի ցավ։
Հետո կարոտի ամպերը ելան,
Ծովերի աղի ջրերով բեղուն,
Դարձյալ ընտրեցին իմ սրտի ճամփան,
Աչքերս նորից դարձան շողշողուն…
Հետո մեծ սիրո մի ամպ բարձրացա՜վ,
Եվ նորից ի՞նչ որ հրա՜շք կատարվեց,
Դա նույնպես սրտիս ներսը լուռ անցավ,
Արդեն հրճվանքի՜ց աչքերն իմ լցվեց։
Ու հորդեց նորից աչքերից իմ թաց,Այն նույն նյութական աղի մասունքը,
Որ գտած մուտքը սիրտն է ջերմ ու բաց,
Իսկ ելքը աչքն է, տեսքը արցունքը։
Հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий