«Գիշերն ազնիվ է,գիշերն ի՞նչ անի»

Գիշերն ի՞նչ անի,
Նա մեղավոր չի՝
Որ անտանելի սուր ատամացավից
Քնել չես կարող,
Երբ հոգնածությունդ գիշեր է բերում
հոգնած աչքերիդ,
Սակայն ցավերում քնել չես կարող։

Գիշերն ի՞նչ անի,
Նա մեղավոր չի՝
Որ տեսանելիության իր անշուք ձևից,
Նույն ճամփով,որ մոտ հազար անգամ ես գլխահակ անցել,
Էլի անզգույշ սայթաքում ես դու,
Ու անգամ հաճախ դարձյալ նույն տեղում,
Այն նույն հողածացկ քարի բախումից,
Կամ ինչ որ փոսի լայնքից ու խորքից։

Գիշերն ի՞նչ անի,
Նա մեղավոր չի՝
Որ փռում է շուրջն իր խորհուրդ ու անդորր,
Կարոտ ու հույզեր,
Թախիծ սևավոր,
Սակայն սարսափում ես դու այլ մի բանից,
Ու վախն է տիրում ներսում քո հաճախ,
Եվ երկնչում ես դուրս գալ դու փողոց,
Այն էլ մի դատարկ ու սուտ պատճառով,
Թե անկարծ ինչ որ մի մութ անկյունից,
Ուրվկաններ են վեր խոյանալու,
Իրենց տմարդի դեմքերով տձև,
Անտես ու անկարծ.
Ծիծաղելի՜ է…

Գիշերն ի՞նչ անի,
Նա մեղք էլ չունի՝
Որ սառնամանիք է կամ բուք ու բորան,
Եվ ինչ մեկը սաստիկ մրսում է՝
Շոր չունի վրան,
Երբ անձրև է հորդ ու տեղատարափ,
Սակայն նա չունի եվ ապաստարան։

Գիշերն ի՞նչ անի,
ի՞նչ մեղք է գործել,
Որ թաղծում ես դու մենության ահից,
Ինչ որ մի անզուսպ  անհագ կարիքից,
Քո դյուրագրգիռ սրտիդ սոսկումից,
Երբ շատ հաճախ ես գիշերով թախծել,
Եվ այդ առիթով գիշերվա սևին անզուսպ հալածել,
Ու դահիճ ես միշտ դու կարծել նրան։

Գիշերն ի՞նչ անի,
Նա մեղավոր չի՝
Երբ իր գալուստի մոտալուտ պահին,
Որ դեռ իր մահով լույսը չի մեռել,
Դողում է արդեն քո ծնկած հոգին,
Ու լույսերն ես ողջ քո ներսում մարել։
Եվ սպասում ես սարսափով միայն,
Թե ցավն է կրկին հոգիդ ճնշելու,
Որ դառնալու է սենյակում,դրսում՝
Ողջը տաղտկալի,անշուք ու ունայն։
Որ դարձյալ ՆԱ է հովի հետ գալու,
Առվակի կարկաչ ձայնով խոսելու,
Քո երակներով հանդարտ հոսելու,
Ու սնուցելու քո անհագ քաղձին
Ինչ որ հոգևոր մեկ այլ սնունդով,
Կգա տանջելու քո ցաված հոգին,
Իր անբնական սուտ ներկայությամբ։

Գիշերն ի՞նչ անի,
Նա մեղավոր չի՝
Որ քո աչքերը բացված թե փակված
Նույն սևությունն են տեսնում անփոփոխ,
Նույն սևագույնը,
Սևերանգը նույն,
Նա մեղավոր չի բնավ,անկասկած,
Որ մոմի լույսն է լուսացնում տունը,
Եվ որի լույսի թույլ շողարձակումից
Միշտ մութ է մնում սենյակի այն նույն հեռու անկյունը։

Գիշերն ի՞նչ անի,
Մեղավոր էլ չի՝
Որ հաճախ իր մութ հայացքի ներքո
Միշտ վատ ու ցավոտ հուշերն ենք հիշում,
Տրտնջում անգամ ու անգամ լացում,
Եվ ամենը այս ինքնախաբկանքով
Մենք մի բառով ենք անվանում կյանքում՝
«Երազել» բառով,
Ու ասում ենք թե՝
Այսպես պարզապես մենք երազում ենք…

Այպես հաճախ եմ ես ինքնին խորհում,
Եվ մնում եմ միշտ նույն համոզմունքին,
Որ ինչքան էլ այն մութ ու սև լինի՝
Գիշերն ազնիվ է,ոչ մի մեղք չունի։








Հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան