Գրիչ իմ,թուղթ իմ լռենք այս անգամ,
Մենք առանց այն էլ շատ ենք կուրացել,
Ինչքա՜ն խնդություն ու խենթություններ են,
Մեր կողքով եկել ու անտես անցել:
Մենք միշտ հաշտարար մի եռյակ կազմած,
Թե՛ դառնությունից,թե՛ խոսքից անկեղծ,
Գրում ենք տողեր,մտքերը ծնված,
Դուք որպես ընկեր,ես խենթ բանաստեղծ:
Լռենք այս անգամ,բայց ո՛չ հավիտյան,
Մենք այնքան չասված խոսքեր դեռ ունենք,
Թե՛ անմար սիրով,թե՛ հայ պատմության,
Գովերքով պիտի ամեքին զինենք:
Գրի՛չ իմ,թո՛ւղթ իմ լռենք մենք հիմա,
Այսօր չգրենք,չխորհենք ցավով,
Չթողնենք այսօր ցավը անխնա,
Պարուրի օդն այս մռայլ խոհերով:
Այսպես հանգիստ եմ,այսպես չեմ վիճում,
Ո՛չ ինքս ինձ հետ,ո՛չ էլ աշխարհի,
Եվ ո՛չ էլ ձեզ եմ ճնշում անզիճում,
Գրի՛չ իմ,թո՛ւղթ իմ խոհում ցավերի:
Ինչևէ լռենք,ինձ հետ,ինձ նման,
Մեզանից ո՛չ ոք թող որ չխոսի,
Թե անգամ առատ,վառ գունավորման՝
Կյանքը գետի պես անդունդը հոսի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий