Կանգնում եմ ես,դու էլ ինձ հետ,
Եկուսով ենք,ես եմ ու դու,
Ու մի անհաս մութ արահետ:
Ես եմ ու դու իմ լուռ ստվեր,
Ես կանգուն եմ,դու գետնին ընկած,
Բայց անբաժան ենք,մենք միշտ իրար հետ,
Ես գետնի վրա դու գետնին պառկած:
Իմ էությունը հաճախ,մերթ ընդ մերթ,
Ինձ անորոշության ճամփով է տանում,
Ու շփոթում եմ քեզ հաճախ ինձ հետ,
Եվ ինքս էլ եմ լուռ դատարկանում:
Ու հաճախակի ես չեմ տարբերում,
Շփոթում եմ ինձ ես հաճախ քեզ հետ,
Թե ո՞վ եմ ինքս ես իրականում։
Հպարտ կանգնածը՝
Թե այսպես գետնին ընկածն առհավետ։
Հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий