« Սիրային… »

Ինձ հակասում են,
Նախատում,ճառում,
Ինձ ասում են թե՝
Ինձ չես սիրելու…
Բայց ես ժպտում եմ,Ժխտոմ,ցնորվում,
Ու հավատում որ՝
Կյանքը ինձնից էլ քեզ զոռով տանի,
Կյանքն էլ մեծ շուքով քեզ ինձ է տալու։
Դու զարմանում ու զայրանում ես,
Դրժում ես,մերժում,
Ընդունում ես ինձ իբրև մի գժի,
Ով խելագար է ու ոչ մի բառով,
Նվվոցքը նրա Երբեք չես բուժի։
Ինձ կանչում են.
- Խե՜նթ։
Անուն չեն տալիս…
Չեն անվանակարգում Էլ ո՛չ մի բառով,
Եվ աներեսի պես էլի սիրելիս՝
Քեզ եմ գովերքում՝
Ջութակի զնգում,թովիչ յոթ լարով։
Գոցե պարզապես՝
Կյանքի ոլորուն ուղիներում մութ,
Գոցե պարզորոշ՝
Իմ կսկծանքի ցավերում անգութ
Տապալվեմ մի օր,
Գուցե պարզատես՝
Բոլորի համար խենթից վերածվեմ
Կորուսյալ խեղճի,
Գուցե պարզամիտ՝
Մարդիկ ինձ նայեն տեսքով անխղճի.
Մեկ է ինձ համար…
Քեզ եմ սիրելու,
Քեզ եմ պաշտելու ու բորբոքվելու
Քո այդ նույն սիրով,
Քո․․․ չեղած սիրով,
Քո… մրկած սիրով,
Քո… մարած սիրով,
Քո․․․ մեռա՜ծ սիրով։

հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան