«Անվերնագիր․․․»

Բարձր, վսեմ սեգ սարերի,
Բարձր ամպի շուքի տակ,
Ցցված էի ես մե՜ծ,վիթխարի՜,
Իսկ ողջ մարդիկ աչքիս տակ։

Ու տեսնում էի,թե ո՞վ,ինչպե՞ս,
Տնից ելավ,տուն մտավ,
Ո՞վ դրկիցին,թշնամու պես,
Թշնամաբար հյուր տարավ։

Տեսա և սեր,սիրող հոգի,
Եվ լո՜ւռ հանգած մի մարմին,
Մի մայր դեմքն իր ճանկրտում էր,
Որդու աճյունի կողքին։

Ե՛վ վիշտ տեսա,տեսա՛ և ցավ,
Ցավը վշտերի կողքին,
Տեսա ինչպե՞ս լալով անցավ,
Մարդու գլխիկոր հոգին։

Տեսա մի մե՜ծ անա՜նց կարոտ,
Մի դատարկ գիրկ բացված իզուր,
Դեռ չճեղքված ամպի որոտ,
Ու անհասցե մի բոթ,մի լուր։

Տեսա նաև լացող մանկան,
Ու նենգ մորը գիժ անուսում,
Եվ հորը իր ո՞նց էր կնկան,
Հիմարաբար խելոք ասում։

Մի երգ տեսա,թե՞ լսեցի,
Միանգամից սիրտս մտավ,
Ողբ է՞ր,թե՞ ձայն հեծկլտոցի՝
- Ա՜խ իմ որդին մարե՜ց,կորա՜վ։

Է՜հ հոգնետանջ ցաված իմ սիրտ,
Դեռ դիմացի,ի՞նչ իմանաս,
Կյանքն ի՞նչքան է մարդու դեմ բիրտ
Գուցե բնավ չհասկանաս։

Ու հառաչանք նորից հասավ իմ ականջին,
Մի քնքուշ ձայն տխրանվագ մորն էր կանչում,
Մինչ դեռ արդեն աղջամուղջին,
Մայրն էր մահճին շունչը փչում։ 

Անհաս վիհում պիկ սարերի,
Լացող ամպի ստվերում,
Ծնկել էի ես ու կուլայի,
Մարդկանց վիշտերն իմ աչքերում։

Ու․․․ իջնո՞ւմ եմ,թե՞ գլորվում,
Չե՚մ հասկանում,չգիտե՚մ,
Միյան սիրտն իմ բյուր ցավերում,
Դեռ ելնում է կյանքի դեմ։

հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան