Ֆրունզիկ Մկրտչյանին

Դեմքիդ գոյացած այդ ակոսներից,
Քո վշտաշաղախ հայացքից վսեմ,
Ծնկում է անձ իմ,և բյուր բառերից,
Չգիտեմ քեզ ինչ մեծ խոսքերն ասեմ:

Դու արժանավոր ազգի  հայորդի,
Երախտամոռ էր բախտդ քեզ համար,
Եվ ինչքա՜ն էլ այն սուտ շողոքորթի,
Մեկ է անմահ ես հայ ազգի համար:

Անտակ հոգսերդ բյուր,հազարավոր,
Հոգուդ ընդերքում անձնական կյանքի,
Պարուրում էր քեզ անհատակ անդորր,
Բայց թաքցնում էիր քողով հրճվանքի:

Դեմքիդ դրոշմված  այդ ակոսներից,
Կյանքի բութ ձեռքով սրբազնաստեղծ,
Ես Մեսրոպատառ  մեր բյուր բառերից,
Ինչպե՞ս  գովերգեմ անունը քո մեծ:

Հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան