Ինչպես ցուրտ քամուց տերևը աշնան,
Որ իմ ազգի մեջ, որ իմ մայր հողում,
Ինձանից երբեք այն չգողանան։
Տողերն իմ մեղմիկ զեփյուռի տեսքով,
Իմ հառաչանքից օդ են բարձրանում,
Ապա իջնելով սրտիս հոգեթով,
Որդիներիս պես նոր կյանք են առնում։
Տողերիս վրա դողո՜ւմ եմ, դողո՜ւմ,
Բայց և նվիրում մարդկանց ու կյանքին,
Որ ցավ աշխարհի այս թոհ ու բոհում,
Երգով, հաշտությամբ զինեմ ամեքին։
Հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий