« Մի չնչին խնդրանք » (նվիրված է…)

Սիրտն իմ հիվանդ է,
Բախտի սուր ցավից տենդում է էլի,
Քարաժայռերի անել խորքերում՝
Ամուր կապկպված առնոտ մարմնիս մեջ։
Հիվանդ է սիրտն իմ,
Եվ դժգոհում եմ իմ բախտից էլի,
Իմ անզոր ու նուրբ շուրթերից մանկան
Կյա՜նք եմ աղորսում,
Միայն ու միայն ապրելու համար։
Չնչին մի պատրանք կյանքի կոչելու,
Ինձանից ծնած այն քնքուշ մանկան,
Քաղցրանուշ ձայնը լսելու համար…
Կյա՜նք եմ աղերսում,
Գժվա՜ծ,խելագա՜ր,
Անավարտ,կիսատ իմ բյուր գործերիս,
Իմ դեռ չծնված մանչուկիս համար։
Սե՜ր եմ աղերսում,
Որ սիրեմ հավե՜րժ,անմա՜հ,անսպա՜ռ,
Բոլորի'ն,Նրա'նց,
Լինի թե ծանոթ,թե նենգ թշնամի,
Սիրել եմ ուզում,որ բոցավառեմ
հուրը իմ մարող,իմ հիվանդ սրտի։

հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան

Հիշատակ…

Արդեն անցավ մոտ մեկ ամիս,երկու ամիս,
Կանցնի օրեր սիրտ մաշեցնող,կանցնի տարի,
Տե՛ս աշխարհն է խելակորույս կարծես լալիս,
Իմ թա՛նկ եղբար,մի հրաշքով ինձ մոտ արի։

Ողջ աշխարհն է գլխի վրա տես շուռ եկել,
Եվ բոլորը անզոր ու զուր ձա՛յն են տալիս,
Ա՜խ կարոտից ո՞նց եմ ուզում ես քեզ գրկել,
Ո՞նց է սիրտս մանչուկի պես ներսից լալիս։

Լույս ցերեկը գիշերվա պես սև է աչքիս,
Եվ գիշերն էլ սևից էլ մոգ գույն է առնում,
Բայց և ինչա՜ն կեղծ ժպիտ էլ դաջե՛մ դեմքիս,
Միևնույնն է, վիշտը սրտիս չի հեռանում։

հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան