Հիմա խոսքերը դարձել են ցավոտ,Եվ լռությունը առավե՜լ ոսկի,
Ինպե՞ս շշմջամ փրկությա՜ն աղոթք,
Երբ ճնշվածն եմ ես այս մահվան հոսքի:
Ինչպե՞ս ողջունեմ թրթիռն այս մոմի,
Երբ իմ սրտի մեջ բո՜ց է բարձրացել,
Ո՞րն է պատգամը եկեղյաց ծոմի
Երբ որ տխրության սեղան են բացել:
Ինչպե՞ս միշտ մնամ գթացո՜ղ,բարի՜,
Երբ կորուստներից շա՜տ եմ չարացել,
Երբ ավիրում են ձեռքերը չարի,
Եվ ստիպում են նորի՜ց կառուցել:
Ես որդիական այն ո՞ր հայացքով,
Նայեմ գրկաբաց իմ այս մայր հողին,Երբ մեր տա՜ք գրկից պոկում է շարքով,
Եվ դառնում իրենց սա՛ռը անկողին:
Բոլոր խոսքերն են հիմա սփոփանք,
Եվ լռությունն էլ՝ մի պա՜րզ հեկեկոց,
Ա՜խ,թե կա՜ կայնքում աչքեր թաց ու գոց
Ինչպե՞ս ընդունեմ քեֆ ու խրախճանք,
(Սևակ Բերդ)
Комментариев нет:
Отправить комментарий