Դեռ փո՛քր է՝
Ու դեռ ոչի՜նչ չի հասկանում,
Բայց և իրեն թվո՛ւմ է թե,
Պարզ է ամենն, ինչը որ կա այս աշխարհում:
Նա ժպտում է ու ծիծաղում,
Չհասկացած բանի վրա,
Եվ մերթ աչքերն արցունքոտում,
Երբ շոյում ես այտը նրա:
Մայրն էլ հաճախ չի հասկանում,
Թե խինդը իր, թե նազանքը,
Լռեցնե՛լն է, ա՛յդ է միայն
Դառնում նրա երազանքը:
Նա փոքր է դեռ, ժիր ու կայտառ,
Ու ամեն ինչ բազմերանգ է իր աչքերում,
Անգամ սևն է իր աչքերում գունեղ ու վառ,
Այնքա՜ն հեշտ է ապրել իրեն այս աշխարհում:
Նա չգիտի ինչ ասել է մարդու կորուստ,
Դե՛ իհարկե, կմեծանա, կհասկանա…
Նա չգիտի վշտի մասին, ի՞նչ է ցավը,
Ի՞նչ խնամքով ու բարդությամբ կմեծանա:
Նա փոքր է դեռ,անզուսպ, համառ,
Պահանջում է ա՛յն, ինչը որ իրենը չէ,
Մտածում է ստեղծված է հենց իր համար,
Աշխարհը ողջ, դաշտերն անգամ բաց կանաչե:
Նա փո՛քր է, նրբիրան է, քաղձր ու անուշ,
Եվ սիրաշատ մայրն էլ հաճախ չի հասկանում,
Որ իր ամեն բարկությունը վաղը վերհուշ,
Ու հաստատուն մանկան հուշ է մի օր դառնում…
Հեղ.՝ Սևակ Բայրամյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий